۴۴ - انواع شُکر به درگاه خدا ۰۶ /۱۳۹۶/۱۰
انواع شُکر به درگاه خدا
در آموزه‌های قرآنی یکی از مهم‌ترین وظایف مومن، شکرگزاری بویژه نسبت به پروردگار و نعمت‌های او دانسته شده است. این شکرگزاری می‌تواند قلبی، زبانی و عملی باشد. مراد از شکر قلبی آن است که نعمت الهی را قدر بداند و نسبت به آن احساس تشکر داشته باشد و مدعی این معنا نباشد که وظیفه خدا بوده است که به او چیزی بدهد و خود را طلبکار بداند.
شکر زبانی به بیان نعمت‌هایی است که خدا به او ارزانی داشته است و خدا را به زبان شکر گوید و حتی نماز شکر و یا سجده شکر به جا آورد. بیان نعمت‌های الهی به خود حتی به دیگران می‌تواند مصداق این نوع تشکر زبانی از خدا باشد. خدا می‌فرماید: وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ؛ و از نعمت پروردگار خویش با مردم سخن گوى.(ضحی، آیه 11)
مهم‌ترین نعمتی که خدا به انسان داده است،نعمت وجود است که او را از عدم به وجود رسانیده و موجود کرده است. افزون بر آن نعمت اسلام و ایمان است که خدا دل انسان را به نور ایمان و اسلام روشن کرده است. بنابراین، باید شاکر خدا بود و بر خدا و رسول‌الله منت نگذاشت که اسلام و ایمان آورده اید؛ خدا می‌فرماید: از اینکه اسلام آوردهاند بر تو منت مى‌نهند، بگو بر من از اسلامآوردنتان منت مگذارید؛ بلکه [این] خداست که با هدایت کردن شما به ایمان ،بر شما منت مىگذارد اگر راستگو باشید. (حجرات، آیه 17)
شکر عملی آن است که انسان بدرستی از نعمت‌هایی که خدا به او داده استفاده کرده و آن را به جا به کار گیرد، نه اینکه آن را در کارهای خلاف و زشت به کار ببرد و به مردم با قدرت و ثروت و دیگر نعمت هایش ظلم و اجحاف روا دارد. حضرت موسی(ع) می‌فرماید: رَبِّ بِمَا أَنْعَمْتَ عَلَیَّ فَلَنْ أَکُونَ ظَهِیرًا لِلْمُجْرِمِینَ؛پروردگارا ، به پاس نعمتى که بر من ارزانى داشتى هرگز پشتیبان مجرمان نخواهم بود. (قصص، آیه 17)