امام در طول مدتی که در نجف‌اشرف بودند در یک منزل استیجاری که‏‎ ‎‏نوساز نبود و از جهت سادگی مثل منازل سایر مردم عادی و طلاب بود‏‎ ‎‏سکونت داشتند. مرسوم بود که بزرگان نجف هر کدام یک منزل هم در کوفه و‏‎ ‎‏نزدیک شط فرات داشتند که شبها و مخصوصاً در فصل تابستان به آنجا‏‎ ‎‏می رفتند‏. حضرت امام که هرگز با هوای بسیار گرم و خشک نجف مأنوس‏‎ ‎‏نبودند و با توجه به پیری، از این هوا بیشتر از افراد مشابه که از سال‌های دور‏‎ ‎‏ساکن نجف بودند، رنج می‌بردند و همۀ دوستان از این مسئله نگران بودند.‏‎ ‎‏یک شب مرحوم حاج شیخ نصرالله خلخالی با تمهید مقدماتی و با ذکر‏‎ ‎‏مثال‌هایی در مورد افرادی که مریض بوده‌اند و پزشکان گفته بودند هوای‏‎ ‎‏نجف سمی است که تریاق آن هوای کوفه است و با رفتن به کوفه کاملاً بهبود‏‎ ‎‏یافته بودند، سعی کرد که امام اجازه دهند منزلی برایشان در کوفه اجاره کنند.‏‎ ‎‏همین که سخنان مرحوم حاج شیخ نصرالله تمام شد، در حالی که بعد از آن‏‎ ‎‏همه صحبت و مقدمه چینی‌ها فکر می‌کردند امام قانع شده و منتظر جواب مثبت ایشان بودند، ناگهان سرشان را بلند کردند و با نگاه به مرحوم خلخالی‏‎ ‎‏بدون اینکه حتی یک کلمه، سخنی بگویند فقط تبسمی زیبا و در عین حال‏‎ ‎‏تلخ بر لبهای مبارکشان نقش بست. تبسمی تشکرآمیز از مرحوم خلخالی و‏‎ ‎‏تلخ به خاطر کراهت از مظاهر دنیا و رفاهیات زندگی. در رابطه با همین‏‎ ‎‏موضوع شنیدم که در پاسخ دیگری فرموده بودند: آیا من می‌توانم به کوفه‏‎ ‎‏بروم و دنبال رفاه خود باشم در حالی که بسیاری از مردم ایران در سیاه‌چال‌ها‏‎ ‎‏به سر می‌برند.‏ (کتاب آینه حسن، حجت‌الاسلام‌والمسلمین رحیمیان، صفحه 99)