در عصر امام‌صادق(ع)، نرخ گندم و نان در مدینه هر روز بالا می‌رفت و نگرانی و وحشت بر مردم مستولی شده بود. آن‌کس که آذوقه سال را تهیه نکرده بود، در تلاش تهیه آن بود؛ و آن‌کس که تهیه کرده بود؛ مواظب بود تا آن را حفظ کند. در این میان مردمی هم بودند که به واسطه تنگدستی ناچار بودند روز به روز آذوقه خود را از بازار خریداری کنند.
امام‌صادق(ع) از وکیل خویش که «معتب» نام داشت، مخارج خانه خود را پرسید که آیا ما امسال در خانه گندم داریم؟ او جواب داد: بلی، آن هم به قدری که برای چندین ماه کفایت می‌کند.
حضرت فرمود: آنها را به بازار ببر و برای فروش در اختیار مردم بگذار. معتب گفت: گندم در مدینه نایاب است. اگر اینها را بفروشیم دیگر خریدن آن برای ما میسر نخواهد بود. حضرت فرمود: همین که گفتم! همه را در اختیار مردم بگذار و بفروش. سرانجام همین کار شد و نتیجه آن به امام گزارش شد.
امام دستور داد بعد از این نان خانه را روز به روز از بازار خریداری کن تا با دیگران در تهیه نان تفاوتی نباشد. سپس دستور داد از این به بعد باید نان ما نیمی از گندم و نیمی از جو باشد تا در پیشگاه الهی مسئله اندازه‌گیری در زندگی را رعایت کرده باشیم. (1)
____________________
1- وسائل الشیعه، ج 12، ص 321