شخصی در حضور امام سجاد(ع) از بی‌وفایی دوستان و فامیل و از حسادت و طمع و ستم آنان گله می‌کرد. امام فرمود: زبان خود را حفظ کن و مبادا دچار خودبینی شوی. آیا نمی‌دانی که مسلمانان نسبت به تو به منزله خانواده‌ات هستند، بزرگ آن‌ها همانند پدرت، خردسالشان به منزله فرزندت و هم سن آنان به منزله برادرت هستند. اگر همه مثل پدر و فرزند و بردار هستند، حالا کدامشان را می‌‌خواهی نفرین کنی و یا آبرویشان را ببری؟
اگر شیطان می‌خواهد با فریب  وانمود کند که تو از اهل خانواده و فامیل برتر هستی، این‌گونه فکر کن: مسلمانانی که از من بزرگترند قطعا سابقه‌شان در ایمان و عمل صالح از من بیشتر است. پس آن‌ها از من بهترند. مسلمانانی که خردسال هستند، و از من کوچکترند قطعا من زودتر به گناه ‌آلوده شده‌ام، پس آن‌ها از من بهترند. مسلمانانی که هم سن من هستند، قطعا من به گناه خود یقین دارم، اما درباره گناه و آلودگی آنان تردید دارم. پس چرا یقین خود را در مقابل تردید رها کنم؟ بنابراین آن‌ها هم از من بهترند. اگر مسلمانان به تو احترام می‌کنند و تو را بزرگ می‌شمارند بگو: به من لطف دارند. اگر به تو بدی کردند، بگو این کوتاهی و قصور از من بود که آن‌ها را به این عکس‌العمل واداشته است. اگر این‌گونه رفتار کردی در آن صورت: 1- زندگی بر تو آسان می‌گذرد و دلت آرام می‌گیرد 2- دوستانت روزافزون می‌شود 3- دشمنانت کم می‌گردد 4- هر خوبی از آن‌ها ببینی خوشحال خواهی شد 5- در مقابل بدی و ستم آنان ناراحت و متاسف نمی‌شوی.(1)
ــــــــــــــــــــــــــــ
1- مجموعه ورام. ج 2، ص 185