نویسنده: فاطمه فرد
ميمندي‌نژاد در نامه‌اي به وزير اطلاعات و جهانگردي وقت، بدون آنكه بخواهد، سرسپردگي و دليل حمايت بيگانگان و عوامل آنان از خود را چنين شرح مي‌دهد:
«در آن روزها كه به دستور آلت‌هاي فعل بيگانگان مجلات و روزنامه‌ها توقيف مي‌شدند، در ميهماني يكي از سفارت‌خانه‌ها موضوع كتاب‌هايي كه انتشار داده بودم، مطرح شده بود، چند نفر از روزنامه‌نگاراني كه در آن ميهماني شركت داشتند گله كرده بودند:‌ چه شده است ما اگر يك سطر برخلاف خواسته‌هاي شما بنويسيم، دستور مي‌دهيد مجله يا روزنامه را توقيف كنند، در حالي‌كه فلاني كتاب مي‌دهد و در كتاب و نوشته‌هايش آن‌همه مطلب مي‌نويسد، توقيف نمي‌شود. جواب كاردار سفارت كه روز بعد به قلم شادروان فرامرزي19 در مجله كيهان انتشار يافت، اين بود:
«هرچه ما در اينجا انجام مي‌دهيم، به سبب وطن‌پرستي و براي حفظ مصالح وطنمان انگلستان است...»20
در21/2/1347 در حالي‌كه هنوز6 ماه از انتشار نشريه «رنگین‌کمان» نگذشته بود و طبق روال آن زمان، يك نشريه، هر چند مورد تأييد ساواك، در صورتي به آن آگهي تعلق مي‌گرفت كه 6 ماه از انتشار آن گذشته باشد، محمد حسين ميمندي‌نژاد به ساواك رفته و از عدم استقبال مردم و فروش نرفتن نشريه گله كرده و آن را به نوشتن مقاله بر عليه روحانيت در نشريه ديگر خود، مجله دنياي علم، مرتبط دانسته و از ساواك درخواست كمك‌هاي ويژه بيشتر و به خصوص درخواست دريافت آگهي‌هاي دولتي مي‌كند كه ساواك با آن موافقت مي‌كند.
ساواك، همچنين از تمام مراكز استان‌ها مي‌خواهد به صورت ويژه‌تري به عرضه و تبليغ اين نشريه بپردازند.21 نشریه‌ای‌ كه به ‌دليل محتواي ضدديني و غيرحرفه‌اي و عاري از خلاقيت و نوآوري مورد توجه مردم قرار نگرفته بود.
ساواك مركز با ابلاغ دستور به تمام مراكز استان‌ها جهت بررسي علل فروش كم نشريه در شهرستان‌ها كه اكثرا توسط عوامل توزيع روزنامه كيهان پخش مي‌شد، پس از بررسي نظر كليه ساواك‌ها در تاريخ 28/10/47 چنين گزارش مي‌كند:
«برابر گزارش ساواك‌ها، عدم استقبال مردم از مجله مذكور به علت كمبود صفحات و مطالب مندرجه آن مي‌باشد. »22
البته در فاصله استعلام ساواك مركز، دستور داده مي‌شود تا دانشگاه‌هاي مشهد، شيراز، تبريز و اصفهان هر كدام 200 نسخه از هر شماره را جهت توزيع رايگان خريداري كنند.
گرچه به دليل بي‌محتوايي و عدم استقبال دانشجويان، دانشگاه‌ها‌ اكثر نشريه را عودت مي‌دهند، اما سرانجام با فشار ساواك مجبور به قبول هزينه اين نشريه و توزيع رايگان آن مي‌شوند.
در نامه مورخه 9/4/48 ساواك آمده است:
«محترما به عرض مي‌رساند:
دكتر ميمندي‌نژاد، مدير مجله رنگين‌كمان نو، اظهار مي‌دارد: از طرف دانشگاه تهران قرار بود به هر دانشكده 50 و به هر مؤسسه 25 نسخه و به دانشكده پزشكي استثناً 250 نسخه از هر شماره مجله مذكور داده شود، لكن مقامات دانشگاهي تاكنون از پذيرفتن نشريه ياد شده خودداري نموده‌اند.
... اقدامات انجام شده:
به طوري‌كه استحضار دارند بخشنامه‌هايي در زمينه حمايت غيرمحسوس از اين نشريه و... به كليه ساواك‌ها ابلاغ تا در اين زمينه اقدامات لازم معمول دارند، لكن برابر گزارشات واصله نشريه ياد شده مورد توجه خوانندگان واقع نشده و تحريكاتي نيز در مورد عدم فروش آن به عمل نيامده است. »23
استعلام ساواك مركز از مراكز استان‌ها به استثنای ني‌‌ريز و اصطهبانات، همگي بر متوهم بودن ميمندي‌نژاد و سياه‌نمايي وي براي كسب درآمد بيشتر از رژيم پهلوي دلالت دارد.
اما علت عدم فروش نشريه در ني‌ريز و اصطهبانات به خوبي توجه مردم به محتواي ضدارزشي نشريه را مشخص مي‌كند. در گزارش ساواك آمده است:
«آقاي محمد فرهمند نماينده فروش مطبوعات در ني‌ريز اظهار داشته است، توزيع مجله رنگين كمان نو را به علت اينكه مي‌گويند مربوط به بهائيان است قبول ننموده است و من‌بعد نيز قبول نخواهد كرد.
آقاي اصطهباناتي موزع مطبوعات در اصطهبانات نيز عقيده خود را مثل محمد فرهمند ابراز نموده است. »24