تربت
تربت کربلا، خاکي آميخته با ((خون خدا)) ست. و شگفت نيست که خون، به خاک، اعتبار بخشد و شهادت، در زمين و در و ديوار، آبرو و قداست بيافريند و خاک کربلا، مهر نماز عارفان گردد و در سجاده، عطر شهادت از تربت حسين، به مشام عاشقان برسد و شفابخش دردها شود.
درس گرفتن از تربت و فرات، تنها در مکتب زيارت ميسر است و سخن خاک را با دل، تنها گوش حسينيان کربلايي ميشنود.
برداشتن کام نوزاد با تربت و آب فرات، چشاندن طعم جهاد و شهادت به فرزندان و آشنا ساختن ذائقه آنان به محبت اهل بيت و فرهنگ عاشوراست.
تربت سيد الشهدا، هم مسجود فرشتگان و ساجدان است، هم الهام بخش حريت و شهامت، و هم انتقال دهنده فرهنگ شهادت.
تسبيح تربت، قصيدهاي صد بيتي است، واژههايش همه عاشورايي، که دانههايش همراه ذاکر، ذکر ميگويد و عطر شهادت را ميپراکند. کربلاييان با مضمون اين قصيده مقدس همنوايي ميکنند. دانههاي تسبيح تربت، گوهرهايي است که از خاک کوي عشق گرفته شده واز آن نوري تا ملکوت خدا متصاعد ميشود.
دلهاي دريايي، گوهر تربت را در ساحل عشق، با ((اشک)) شتشو ميدهند و از زمزم ديدگان بر آن ميبارند. اين است رمز جلوه و جلاي هميشگي((تربت حسين))!