شخصی در نامه‌ای جناب خواجه نصیرالدین طوسی را سگ خطاب کرد. جناب خواجه در جواب وی نوشت: برادر، من هرچه فکر می‌کنم نمی‌توانم مشخصات حیوانی که مرا با آن خطاب کردی در خودم پیدا کنم. او چنگال دارد و من ندارم، او دندان‌های تیز و یال و کوپال دارد و من ندارم و....
ایشان در حالی این جواب را نوشتند که وزیر هلاکوخان بودند و هر نوع انتقامی می‌توانستند بگیرند اما به جای آن، چنین جواب مؤدّبانه‌ای نوشتند. از سوی دیگر جواب نامه را ذیل نامه خود آن شخص نوشتند تا او بعدا نترسد که نامه‌ام دست وزیر افتاده و او هر وقت بخواهد می‌تواند آن را علیه من مدرک کند.
اینها زیبایی و جمال زندگی بشریّتند. اگر کسی دنبال اوج زیبایی است، باید آن را در وجود خود جست‌وجو کند. بیرون خبری نیست.
بغداد همان است که دیدی و شنیدی        رو دلبر نوجوی، چو دربند قدیدی(گوشت خشکیده)
زین دیگ جهان یک دو سه کفگیر بخوردی
 باقی، همه دیگ آن مزه دارد که چشیدی
عیبی ندارد که انسان ساعت‌ها جلوی آینه خودش را نگاه کند و به خودش برسد؛ اما لحظاتی هم به صورت معنوی خودش نگاه کند و در اعمالش بنگرد که برای او قیافه درست می‌کنند. اگر آن قیافه را توانستی ببینی، خداوند متعال می‌فرماید: ما بین‌المشرق و المغرب از خودت فرار خواهی کرد!
تمام کارهای ما مواد صورت‌های برزخی است. حتی تامّلات، خیالات، نیّات و آرزوها؛ و لذا آمده: «يُبْعَثُ النَّاسُ عَلَى نِيَّاتِهِمْ»؛ مردم در قیامت براساس نیت‌هایشان برانگیخته خواهند شد.
  آیت‌الله سید حسن عاملی‌