به مظلوم غریب و بی‌کس هرگز ظلم نکنید!

امام حسین(ع) اوج مظلومیت نقش خود را در دشت کربلا مجسم نمود. در آن هنگام که امام به فریاد ندا کرد و گفت: کیست مرا یاری کند؟ آیا کسی هست مرا یاری کند؟ در پاسخ از میان خیل آن همه مسلمانان تنها تعداد معدودی از یاران در رکاب سرور و مولای خود سیدالشهداء، جان برکف و عریان از همه تعلقات، سر از پا نشناخته، در وادی خون و شهادت به لقای حق شتافتند، و امام حسین(ع) وقتی هاله مظلومیت خود را پر نور و سایه ظلم و جور لشکر خصم را گسترده دید، در آخرین ساعات عمر، قبل از شهادت، هنگام وداع با آخرین وارث پیغمبر(ص) و بازمانده اهل بیت عصمت و طهارت، فرزند گرامی‌اش امام زین‌العابدین(ع) او را در آغوش گرفت و محکم به سینه مبارک چسباند و فرمود: «یا بنی ایاک و ظلم من لایجد علیک ناصراً الا الله» ای فرزندم! هیچ گاه به کسی که جز خدای تبارک و تعالی در برابر تو یار و یاوری ندارد (به مظلوم تنها، شخص غریب و بی‌کس) ظلم و ستم مکن!(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 75، ص 118