پرسش:آیا الفاظ و کلمات قرآ‌ن کریم همانند مفاهیم آن وحیانی و از سوی خدای متعال است یا اینکه آنها را ذهن خود پیامبر گرامی(ص) براساس توانمندی خود بر زبان جاری ساخته است؟

پاسخ:برخی معتقدند: «وحی همان الهام است یعنی همان تجربه‌ای است که شاعران و عارفان دارند، هرچند پیامبر(ص) این را در سطح بالاتری  (آن هم رویاهای خود) تجربه می‌کند «این سخن مفهومش این است که الفاظ و کلمات قرآ‌ن کریم محصول ذهن خود پیامبر(ص) است نه قول و کلام خدای متعال. در اینجا به نحو اجمال پاسخ این شبهه را مطرح و دلایل متعددی را بر وحیانی بودن الفاظ و کلمات قرآن بیان می‌کنیم:
1- دلیل اول: اعجاز بیانی قرآن
تحدی قرآن که در آیه‌‌های متعددی از قرآن آمده، بسیاری از موارد مربوط به اعجاز بیانی و ساختار لفظی قرآن است،‌ و دامنه این تحدی نه تنها کافران و مشرکان بلکه تمام انسان‌ها و حتی شخص پیامبر را نیز در برمی‌گیرد، پس خود پیامبر نیز به عنوان یک انسان و بدون وحی الهی توان آوردن چنین کتابی را ندارد.
2- دلیل دوم: تعبیر قول و قرائت نسبت به وحی
در آیات چندی، ‌از قرآن به قول یاد شده است «انه لقول رسول کریم» این (قرآن) کلام فرستاده بزرگواری (جبرئیل امین) است. (تکویر- 19)
«انا سنلقی علیک قولا ثقیلا» چرا که ما به زودی سخنی سنگین بر تو القا خواهیم کرد. (مزمل-5) همچنین در آیات دیگری نیز تعبیرهای قرائت، تلاوت و ترتیل به‌کار رفته است.
«فاذا قرات القرآن» هنگامی که قرآن را خواندی (نحل-98)،‌«ذلک نتلوه علیک من الایات و الذکر الحکیم» این‌‌ها را که بر تو خواندیم از نشانه‌ها (ی حقانیت تو) و یادآوری حکیمانه است. (آل‌عمران-58)
«و رتل القرآن ترتیلا» و قرآن را با دقت و تامل بخوان (مزمل- 4)
واژه قول بر مجموع دال و مدلول اطلاق می‌شود،‌ و نه مدلول تنها، واژه قرائت عبارت است از بازگو کردن عبارت‌ها و الفاظی‌ که دیگری تنظیم کرده است. واژه تکلم انشای معنا با لفظ است که خود انسان تنظیم می‌کند. (علوم قرآنی، محمدهادی معرفت، ص 58) نتیجه اینکه الفاظ و عبارت‌های قرآن از پیامبر(ص) نیست. از این رو نمی‌گوییم آن حضرت قرآن را تکلم کرد،‌ بلکه می‌گوییم قرآن را قرائت یا تلاوت
کرد.
ادامه دارد...