برگ‌ها سبزند. گیاهان نیز. چمنزارها، باغ‌ها، مزارع و جنگل‌ها همه سبزند.
همچنین امید، سبزفام است. بلوغ، بالندگی و رویش نیز. ریزش اما تیره و ظلمانیست به رنگِ خدعه و ریا و دروغ.
فتنه نیز سبز نیست. ویرانه‌ایست بی‌گنجِ شایگان و ظلمت‌سرایی بی‌نوشِ آبِ حیوان. ورطه‌ای وحشت‌افزا و ظلمت‌خیز و سیاه‌چالی خاکِ مذلت بیز. واردانش، ره گم‌کردگانِ بی‌دلیل و دلیلانش دیو‌سیرتانی بی‌بدیل.
اما نفاق، خود رنگی ندارد و سازگار با محیط است. نفاق این فرزند نامشروع کفر و فریب، در ذات نامیمون خویش ثابت است اما پیوسته پوسته عوض می‌کند و رنگ می‌پذیرد. رنگ برای نفاق، بسی مهم است. همه چیز از رنگ آغاز شد، پوششی برای نیرنگ و فساد.
نفاق، آبشخورِ فتنه است و همواره در تعاملِ با آن. فتنه و نفاق دو روی یک سکه‌اند و منافق کاری جز فتنه‌انگیزی ندارد. اما فتنه، گاه پنهان است و گاه آشکار:
- منافق در آغاز با «فتنه پنهان» ظهور می‌یابد و چه‌بسا دهه‌هایی از حیات ننگین خود، همچون آتشی زیر خاکستر، کفر خویش را فاش نمی‌سازد. او نفاق را ایمان نام می‌نهد و فتنه را اصلاح‌طلبی. قرآن کریم، وصف این جماعت را از زبان خودشان چنین نقل فرموده است: «اِنَما نَحنُ مُصلِحُونَ.»
این حکایت، قدمتی به عمر آفرینش دارد و از همان نخست، در پیکار بی‌امان خیر و شر، ظلمت و گمراهی در لباس نور و هدایت جلوه نموده است:
ابلیس که روزگاری بسانِ موجودی کروبی بوده است، در مسیرِ اضلال و تباهیِ خویش از حربه تزیین بهره می‌گیرد و زشتی‌ها را برای پیروان خود، آراسته و زیبا جلوه می‌دهد. دیو نیز با خاتمی که از سلیمان نبی ربوده، دعوی اعجاز می‌کند و سامری این زیانکار امت موسوی، گوساله خویش را خدا می‌خواند و در صف بنی اسرائیل فتنه برمی‌انگیزد. و این نبرد خونین تا دجال و سفیانی، ضلالت‌پیشگانِ واپسین، استمرار دارد. سپس در ظهورِ باشکوهِ نورِ الهی، ظلمتِ فتنه و نفاق برای ابد از قاموس بشریت محو خواهد شد.
- اما نفاق در پرده دیگری، شمشیر را از رو می‌بندد و با «فتنه آشکار» به میدان می‌آید. و این زمانیست که سلاحِ فتنه پنهان، کُند و بی‌اثر گردد. فتنه آشکار، حربه‌ای پلید و هراس‌انگیز است که همچون سپاه ابرهه، چیزی در مسیر او بی‌گزند نخواهد ماند. سپاه فتنه را جز پرندگان ابابیل کسی هماورد نیست.
فتنه آشکار در میان امواجِ توفانی که خود برانگیخته، لشکریانی گرد می‌آورد که غبارِ آشوب‌ها بر چشمانشان حجاب بی‌بصری افکنده و برده‌وار تنها گوش به فرمان فرماندهان خویش‌اند. فرماندهانی شیطان‌صفت که بر قامت ناموزون باطل، لباس حق پوشانده‌اند و گاه در عاشورای ۶۱ هجری، سپاه خویش را در جنگ با امام غریب و بی‌یاور «خّیلّ الله» خوانده‌ یا در عاشورای ۸۸ مهاجمان به دسته‌های عزاداری آن امام مظلوم را «مردم خداجو» لقب داده‌اند.
اما پیکره فتنه با همه صلابت و مهابت خویش، در برابر آفتاب فروزان بصیرت، همچون توده‌ای یخی و منجمد، مقاومتی نکرد و زود از هم فروپاشید.
روز قدس این یادگار ارزنده امام امت، هر سال مومنان را در اجتماعی عظیم فرا‌ می‌خواند تا در پایان یک ماه خودسازی بر اسرائیل بشورند و با دهان‌های پاک و پیراسته و نفس‌های ملکوتی خویش برای نابودی این غده چرکین دست به دعا بردارند. اما در آن سالِ فتنه، راهپیمایان به ناگاه با جماعتی مواجه شدند که در حال روزه‌خواری، شعار نه غزه نه لبنان سر داده‌اند.
فتنه‌گران بی‌بصیرت در دومین خبط خود در جمع راهپیمایان ۱۳ آبان از شعار مرگ بر آمریکا امتناع کرده و در اقدامی ساده‌لوحانه، شعار مرگ بر روسیه سر دادند و بیش از پیش از حماقت خود پرده برداشتند. همچنین در اقدامی بسیار زشت و بی‌پروا در روز ۱۶ آذر با جسارت به تمثال مبارک امام، قلب یک ملت را جریحه‌دار ساختند. آنگاه با افشای واقعیت پلید و ننگین خود پا را به فراترین حد ممکن گذارده و در روز عاشورا مرتکب جنایاتی شدند که زبان از بیانشان قاصر و شرمگین است.
جسارت به ناموس دین، ننگی نبود که بی‌پاسخ بماند و سرانجام، این پرده‌دری موجب سرنگونی فواره فتنه گردید. آری! حقیقت سیدالشهدا بار دیگر به مدد انقلاب آمد و پس از هشت ماه توطئه، آشوب و ناامنی در نهم دی‌ماه حرکت حماسی و بصیرت باشکوهِ ملتی آزاده، طومار فتنه و فتنه‌گر را در هم پیچید.
اما خواص بی‌بصیرت که با سکوت خود از امواج ظلمانی فتنه حمایت کرده و کشور را به قهقرا بردند، حسابشان در عرصات محشر با خداوند قهار است.
سید ابوالحسن موسوی طباطبایی