خوان حکمت (۲۵۰) :شرط برخورداری از برکات آسمان و زمین ۱۳۹۸/۱۲/۲۴
خوان حکمت
شرط برخورداری از برکات آسمان و زمین
۱۳۹۸/۱۲/۲۴
حضرت امیر(ع) درنهجالبلاغه فرمود: «إِنَّ اللهَ [تَعَالَی] افْتَرَضَ عَلَیْكُمْ فَرَائِضَ فَلَا تُضَیِّعُوهَا وَ حَدَّ لَكُمْ حُدُوداً فَلَا تَعْتَدُوهَا وَ نَهَاكُمْ عَنْ أَشْیَاءَ فَلَا تَنْتَهِكُوهَا وَ سَكَتَ لَكُمْ عَنْ أَشْیَاءَ وَ لَمْ یَدَعْهَا نِسْیَاناً فَلَا تَتَكَلَّفُوهَا» (خداوند فرایضى را بر شما واجب كرده، آنها را ضایع نكنید و حدود و مرزهایى براى شما تعیین كرده، از آن فراتر نروید و شما را از امورى نهى كرده است، حرمت آنها را نگاه دارید و درباره امورى ساكت شده است نه به علّت فراموشكارى (بلكه به جهت مصالحى كه در سكوت نسبت به آنها بوده است) بنابراین خود را در مورد آنها به زحمت نیفكنید (و با سؤال و پرسش درباره آنها بار تكلیف خود را سنگین نگردانید)؛(1) فرمود خداوند یک حدود خاصی برای شما معین کرده، شما را با روح و ریحان تربیت کرده، کاری که بر شما دشوار است تحمیل نکرده، بعضی از چیزهایی که برای شما لازم نبود آنها را نگفته، خود را به زحمت نیندازید، نه احتیاط بیجا کنید، نه تعدّی ناروا. فرمود میتوانید زندگی کنید طوری که کل این نظام به سود شما باشد، آسمان به سود شما باشد: «لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُوا وَ اتَّقَوا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَكَات مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْض؛ اگر اهل شهرها و آبادیها، ایمان میآوردند و تقوا پیشه میکردند، برکات آسمان و زمین را بر آنها میگشودیم؛»؛(2) فرمود اگر بیراهه نرفتید و اگر راه کسی را نبستید، اگر جامعهای اهل ریا نبود، اهل ربا نبود، اهل باجخواهی و چاهاندازی و احتکار نبود، من از آسمان و زمین برای آن، روزی میفرستم و این تحریم، کاری نمیکند؛ مگر روزی به دست دیگری است؟ فرمود کلید آسمان و زمین به دست خداست(3) چه کسی میتواند تحریم کند؟ چه کسی میتواند تحلیل کند؟ نه تحریم اثر دارد نه تحلیل؛ مردم بندگان خدا هستند، وجوه الهیاند، دست الهیاند.
واسطههای خیر، فرستادگان خدا
همانطوری که اگر کسی نیازمند بود و به طرف ما آمد، خدا او را فرستاد، اگر خیّری هم به طرف ما آمد، او را خدا فرستاد. این بیان نورانی در نهجالبلاغه حضرت امیر است که فرمود: «إِنَّ الْمِسْكِینَ رَسُولُ اللهِ»؛(4) فرمود اگر نیازمندی به طرف شما آمد میدانید چه کسی آدرسش را داد؟ آنکه آدرس را در کف او نوشت و به او داد، خداست، او را خدا فرستاد.
یک وقت است که یک کسی گدای حرفهای است؛ که در کتابهای فقهی، کسب گداهای حرفهای را نه تنها مرحوم شیخ، بلکه غالب فقها تحریم کردند، کسی که گدای حرفهای است این کسبش محرّم است منتها اگر کسی نمیداند و چیزی به او میدهد معذور است ولی کسب او محرّم است؛ اما کسی که واقعاًً نیازمند است، ائمه در تعبیرات دینی ما فرمودند: «مَا ضَرَبَ اللهُ الْعُبَاد بِسُوطٍ أَوْجَعُ مِنَ الْفَقْرِ»؛(5)«سُوط»یعنی تازیانه. خدا هیچ ملتی را دردناکتر از فقر تازیانه نزد، تازیانه فقر تحملپذیر نیست، خدا هیچکسی را به درد فقر مبتلا نکند! فرمود: اگر یک نیازمند واقعی به طرف انسان آمد میدانید او را چه کسی فرستاد و آدرس داد؟ «الله» او را فرستاد، این بیان نورانی امیرالمؤمنین در نهجالبلاغه است و اگر کسی توان آن را داشت که مشکل این آقا را حل کند و نکرد، خواست الهی را کنار گذاشت. اگر کسی هم نسبت به ما کار خیر و احسانی کرد، او هم رسول خدا است، لذا باید از خدا شاکر بود و او را هم گرامی داشت، اینها وساطت خیر هستند که باید گرامی داشته بشوند، اساس کار میشود توحید. حضرت فرمود حرام خدا را حرام بدانید، حلال خدا را حلال بدانید، آن وقت راحت زندگی میکنید. هرگز مسئله تحریم و امثال تحریم اثر ندارد، چون کار به دست خداست، مقالید، مفاتیح جمع مفتاح، یعنی کلید، مفاتح جمع مفتَح یعنی مخزن؛ هم مفتَح نزد خدا است: «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ»؛(6) هم مفتاح نزد خداست: (لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ )(7) اگر مفتَح(مخزن) نزد خداست و اگر مفتاح (کلید) نزد خداست، انسان بهدنبال چه چیزی میگردد؟ اگر این هست که هست، ما باید مطمئن باشیم از تحریم کاری ساخته نیست.
بیانات حضرت (دام ظله)
در جلسه درس اخلاق؛ 98/11/3
مرکز اطلاعرسانی اسرا
1. نهجالبلاغهًْ صبحی صالح، حکمت105.
2. اعراف، 96 .
3. زمر، 63؛ شوری، 12.
4. نهجالبلاغهًْ صبحی صالح، حکمت304.
5.شرح نهجالبلاغهًْ لابن ابیالحدید، ج20، ص301.
6. انعام، 59 .
7. شوری، 12.
واسطههای خیر، فرستادگان خدا
همانطوری که اگر کسی نیازمند بود و به طرف ما آمد، خدا او را فرستاد، اگر خیّری هم به طرف ما آمد، او را خدا فرستاد. این بیان نورانی در نهجالبلاغه حضرت امیر است که فرمود: «إِنَّ الْمِسْكِینَ رَسُولُ اللهِ»؛(4) فرمود اگر نیازمندی به طرف شما آمد میدانید چه کسی آدرسش را داد؟ آنکه آدرس را در کف او نوشت و به او داد، خداست، او را خدا فرستاد.
یک وقت است که یک کسی گدای حرفهای است؛ که در کتابهای فقهی، کسب گداهای حرفهای را نه تنها مرحوم شیخ، بلکه غالب فقها تحریم کردند، کسی که گدای حرفهای است این کسبش محرّم است منتها اگر کسی نمیداند و چیزی به او میدهد معذور است ولی کسب او محرّم است؛ اما کسی که واقعاًً نیازمند است، ائمه در تعبیرات دینی ما فرمودند: «مَا ضَرَبَ اللهُ الْعُبَاد بِسُوطٍ أَوْجَعُ مِنَ الْفَقْرِ»؛(5)«سُوط»یعنی تازیانه. خدا هیچ ملتی را دردناکتر از فقر تازیانه نزد، تازیانه فقر تحملپذیر نیست، خدا هیچکسی را به درد فقر مبتلا نکند! فرمود: اگر یک نیازمند واقعی به طرف انسان آمد میدانید او را چه کسی فرستاد و آدرس داد؟ «الله» او را فرستاد، این بیان نورانی امیرالمؤمنین در نهجالبلاغه است و اگر کسی توان آن را داشت که مشکل این آقا را حل کند و نکرد، خواست الهی را کنار گذاشت. اگر کسی هم نسبت به ما کار خیر و احسانی کرد، او هم رسول خدا است، لذا باید از خدا شاکر بود و او را هم گرامی داشت، اینها وساطت خیر هستند که باید گرامی داشته بشوند، اساس کار میشود توحید. حضرت فرمود حرام خدا را حرام بدانید، حلال خدا را حلال بدانید، آن وقت راحت زندگی میکنید. هرگز مسئله تحریم و امثال تحریم اثر ندارد، چون کار به دست خداست، مقالید، مفاتیح جمع مفتاح، یعنی کلید، مفاتح جمع مفتَح یعنی مخزن؛ هم مفتَح نزد خدا است: «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ»؛(6) هم مفتاح نزد خداست: (لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ )(7) اگر مفتَح(مخزن) نزد خداست و اگر مفتاح (کلید) نزد خداست، انسان بهدنبال چه چیزی میگردد؟ اگر این هست که هست، ما باید مطمئن باشیم از تحریم کاری ساخته نیست.
بیانات حضرت (دام ظله)
در جلسه درس اخلاق؛ 98/11/3
مرکز اطلاعرسانی اسرا
1. نهجالبلاغهًْ صبحی صالح، حکمت105.
2. اعراف، 96 .
3. زمر، 63؛ شوری، 12.
4. نهجالبلاغهًْ صبحی صالح، حکمت304.
5.شرح نهجالبلاغهًْ لابن ابیالحدید، ج20، ص301.
6. انعام، 59 .
7. شوری، 12.