دعا، وسیله‌ مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه‌ انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بی‌رابطه‌ روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصه‌ زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است: «قل ما یعبؤا بکم ربیّ لولا دعاؤکم».(اگر دعای شما نباشد، پروردگار من برای شما وزن و ارزشی قائل نیست (زیرا سابقه‏ خوبی ندارید).(1)
بهترین دعا آن است که از سرمعرفتی عاشقانه به خدا و بصیرتی عارفانه به نیازهای انسان انشا شده باشد و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّی‌اللَّه‌علیه وآله‌وسلّم) و اهل‌بیت طاهرین او - که اوعیه‌ (ظرف)علم پیامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اویند - می‌توان جست. ما بحمدالله ذخیره‌‌ای بی‌پایان از ادعیه‌ مأثوره‌ از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت می‌بخشد و بشر را از آلایشها پاکیزه می‌سازد.
مناجات مأثوره‌ ماه شعبان - که روایت شده اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) بر آن مداومت داشتند - یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی‌ای همراه است که نظیر آن را در زبانهای معمولی و محاورات عادی نمی‌توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه‌ کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.
مناجاتهای پانزده‌گانه که از امام زین‌العابدین حضرت علی‌بن‌الحسین (علیه‌السّلام)نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایی مأثور از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام)، این مزیت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشا فرموده است.
خداوند به همه توفیق استفاضه و خودسازی به برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید.(1/10/69)
ـــــــــــــــــــ
1- سوره فرقان آیه ۷۷
منبع: پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر رهبر معظم انقلاب
به نقل از فارس