چو دريا به سرمايه خويش باش هم از بود خود، سود خود بر تراش[1]
براي آن است كه در درون ما خداي سبحان بحري آفريد كه همان بحر فطرت است، كسي در دريا گوهر نمي‌ريزد، اين خود درياست كه گوهر مي‌سازد، در درون ما اين راه هست كه ما آنچه را از بيرون مي‌گيريم با كارگاه درون اين را گوهر كنيم، البته آن گوهرهايي كه خود انسان مي‌سازد، به نام گوهر معرفت و محبّت هرگز با گوهر بيرون قابل قياس نيست.
 وجود مبارك امام باقر(ع) روزی مطالب بلند ديني فرمود. يكي از مستمعان به حضرت عرض كرد عجب جواهري از شما استفاده كرديم، حضرت فرمود همين؟! حيفت نيامد كه اين مطالب را به طلا تشبيه كردي، طلا سنگ زردي است «هل الجوهر إلاّ الحجر»[2] شما طلا را هر چه بررسي كنيد مي‌بينيد كه سنگي است كه خوب تربيت شده، شده رنگين؛ از طلا و ساير فلزها به عنوان احجار كريمه ياد مي‌كنند، فرمود: «هل الجوهر إلاّ الحجر» اين حرف‌هاي ما، شما را فرشته مي‌كند، حيفت نيامد كه اين حرف‌ها را به طلا تشبيه كردي، انسان بحر علوم است كه آن علوم به مراتب از طلا و نقره بالاتر است، چون هر انسان متمكّني طلا و نقره را رها مي‌كند و با دست خالي مي‌رود، ولي اين علوم ما را رها نمي‌كنند، ما با دست پر برمي‌گرديم، چه بهتر از اين!
بيانات حضرت آيت‌الله جوادي آملي(دام‌ظله)
در جلسه درس اخلاق؛ 18/3/91
مرکز اطلاع‌رسانی اسرا 
_____________________________
[1] . خمسه نظامي، شرف‌نامه، بخش22. [2] . المناقب، ج4، ص248.