چرا خود را معطل می‌کند
حضرت امام خمینی(ره) در تشویق اهل علم و محصلان علوم دینی‏ به فرا گرفتن فقه و اصول و دستیابی به درکی عالی، شیوه‌های مختلفی را‏‎ ‎‏انتخاب می‌کردند. گاهی اگر کسی به بطالت و سستی ایام خود را می‌گذرانید،‏‎ ‎‏با وجود آنکه وجوه شرعی باید مصرف طلبه‌ها و محصلان بشود، آمادگی‏‎ ‎‏نداشتند که از سهم مبارک امام(ع) به او کمک کنند.‏
در سال قبل از تبعید حضرت امام(ره) یکی از فضلا و طلبه‌های قم که‏‎ ‎‏علاقۀ شدیدی به حضرتشان داشت، قرار بود که از اول ماه که شهریه و‏‎ ‎‏مستمری دریافت می‌کند، برای ازدواج به ولایت خود برود. این طلبه آن‌قدر‏‎ ‎‏به حضرت امام علاقه داشت که اگر روزی صورت شریف‌شان را نمی‌دید، جداً‏‎ ‎‏ناراحت می‌شد. او هر روز به بیرونی امام که ارباب رجوع رفت و آمد داشتند،‏‎ ‎‏سری می‌زد. این فرد، به‌وسیلۀ اینجانب از حضرت امام(ره) شهریۀ خود را‏‎ ‎‏طلب کرد. چرا که قرار بود از اول هر ماه قمری شهریۀ طلبه‌ها را پرداخت‏‎ ‎‏کنند. حضرت امام فرمودند که جناب حجت‌الاسلام آقای شیخ حسن صانعی‏‎ ‎‏ترتیب پرداخت شهریۀ آن طلبه را بدهند. من بدون اینکه آن طلبه چیزی گفته‏‎ ‎‏باشد، اضافه کردم که این آقا برای ازدواج به ولایت خود دعوت شده و ناگزیر‏‎ ‎‏مخارجی را متقبل می‌شود؛ اگر ممکن است چون طلبۀ خوب و درسخوانی‏‎ ‎‏است، چیزی اضافه بر مستمری به او داده شود. امام فرمودند: من اضافه‌ای‏‎ ‎‏ندارم. اگر ایشان طلبه‌ای درسخوان است، هر روز در بیرونی منزل من که‏‎ ‎‏کاری ندارد، چرا خود را معطل می‌کند؟‏
‏‏  این موضوع نمایانگر این مطلب است که حضرت امام به تمام افرادی که‏‎ ‎‏به منزل وارد و یا از آن خارج می‌شدند، دقت دارند و‌ اشخاص و حرکتها و‏‎ ‎‏مقصود آنان را بدون اینکه طرف متوجه شود، زیرنظر می‌گیرند.‏
* آیت‌الله سید عبدالمجید ایروانی- کتاب پا به پای آفتاب- ج 2- ص 286.