25 اردیبهشت سال ۱۳۸۴ در شهرستان سراب، چشمانی به این جهان گشود که سرنوشتش گره خورده بود به حماسه‌ای جاودانه. محمدحسین عابدی آذر آیرس، نامی که امروز در کنار قهرمانان سرزمینمان می‌درخشد، نمونه‌ای برجسته از ایثار و شجاعت نسل جوان ماست. او تنها یک سرباز نبود؛ نمادی است از غیرت و رشادت نسل جوانی ایرانی در برابر دشمن.
در بحبوحه تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک پاک ایران، و در یکی از پرالتهاب‌ترین لحظات، زمانی که پهپاد انتحاری دشمن با هدف ایجاد فاجعه‌ای انسانی به سمت مناطق مسکونی تبریز در حرکت بود، محمدحسین در خط مقدم دفاع ایستاد. در آن لحظات هولناک، غریزه بقا شاید حکم به فرار می‌داد، اما روح بزرگ محمدحسین، درس دیگری از ایستادگی به نمایش گذاشت. او نه تنها فرار نکرد، بلکه با شجاعتی بی‌نظیر، سلاحش را به سمت پهپاد نشانه رفت و بی‌وقفه به آن شلیک کرد. با هر گلوله‌ای که شلیک می‌کرد، گویی جان خود را فدای امنیت هموطنانش می‌کرد. سرانجام، با شلیک‌های دقیق و حساب‌شده‌اش، موفق شد پهپاد را ساقط کند. اما انفجار مهیب پهپاد و اصابت ترکش‌های آن به بدن نحیفش، او را در آستانه شهادت قرار داد. محمدحسین عابدی به مقام والای شهادت نائل آمد و نامش برای همیشه در تاریخ پرافتخار این سرزمین به عنوان یک قهرمان ملی ثبت شد. او با فداکاری بی‌بدیل خود، جان بسیاری از مردم را نجات داد و ثابت کرد که سن و سال، در برابر ایثار و شجاعت بی‌معناست.