شبهه: چرا خداوند به‌خاطر چیزهای بی‏‌‌اهمیّت، ما را به جهنم می‏‌‌برد؟! آیا امکان دارد که خداوند مهربان به‌خاطر بیرون گذاشتن مو، لاک‌زدن به ناخن، بگو و بخند با پسران و مواردی از این دست، که اهمیّت چندانی ندارند، انسان‏‌‌ها را وارد جهنم کند؟! 
پاسخ: جواب این مسئله، توضیح مختصری دارد و آن هم این است که خداوند متعال کسی را به‌زور وارد جهنم نمی‏‌‌کند؛ بلکه جهنم، باطن اعمال خود ما است که به ما تحویل می‏‌‌دهند. بسیار شنیده‏‌‌ایم که خداوند به بنده‏‌‌هایش می‌گوید: «گناه نکنید! زیرا اگر گناه کنید می‌سوزید!» این سخن در تمثیل، بیان مادری است که به فرزندش می‏‌‌گوید: «به بخاری دست نزن! اگر دست بزنی می‌سوزی!»؛ نه بیان مادری که به فرزندش می‌گوید: «به شیرینی‏‌‌ها دست نزن! اگر دست بزنی تو را تنبیه می‌کنم!» 
باطن گناه، آتش است. اگر خداوند از انجام‌دادن کاری نهی کرده و آن را مستحقّ عقوبت معرفی می‏‌‌کند به این معنا است که این کار بر روی نفس انسان اثرات منفی می‏‌‌گذارد و به جان و روح انسان لطمه وارد می‏‌‌کند و وقتی پرده‌ها کنار برود و انسان باطنش را ببیند در‏‌‌می‏‌‌یابد که چه بلایی بر سر خودش آورده است. خداوند در قیامت، کسی را به درون جهنم سوق نمی‏‌‌دهد، بلکه پرده‏‌‌های غفلت را کنار می‏‌‌زند تا ما باطن اعمالمان را ببینیم. در حقیقت، ما در آخرت می‏‌‌بینیم که خودمان با انجام‌دادن کارهای ناشایست پا در آتش گذاشته‌ایم. 
پس اوامر و نواهی الهی همگی از روی مهربانی و شفقت او است و دستورات او، هدایتگر ما است. اگر خداوند از ارتباط و بگو و بخند با جنس مخالف، لاک‌زدن و آرایش‌کردن و کارهایی از این قبیل، نهی می‏‌‌کند به این معنا است که چنین کارهایی دل انسان را از یاد خدا غافل کرده و به امور دنیوی مشغول می‌کند و انسان را دلبستۀ دنیا می‏‌‌سازد. باطن دلبستگی به دنیا و تشویش و اضطرابی که در امتداد زندگی انسان به وجود می‏‌‌آید، آتش است. 
حال، چه چیزی بهتر از این است ‌که خدای مهربان و دلسوز، باطن و حقیقت اعمال را برای ما شرح دهد تا ما از روی جهالت و نادانی در این وادی خطرناک قدم بر‏‌‌نداریم و در چاه نیفتیم.
پس خداوند متعال کسی را به دلایل واهی به جهنم نمی‏‌‌برد. خداوند کارهایی را که سبب دورشدن از خداوند و سقوط در عالم دنیا می‌شود، به انسان معرفی می‌کند و او را راهنمایی می‌کند. هرچند ممکن است به‌حسب ظاهر، کاری از دید ما بی‏‌‌اهمیّت باشد؛ امّا واقعاً آثار منفی و بدی داشته باشد. ممکن است کودکی چاقوی برّنده‏‌‌ای را در دست گرفته باشد و والدینش او را از بازی با چاقو بازدارند. ممکن است کودک از این کار آنها ناراحت شود و با خود بگوید چرا آنها به این موضوع بی‏‌‌اهمیّت واکنش نشان می‏‌‌دهند؛ در حالی‌ که والدین می‌دانند این چاقو خطرناک است و امکان دارد به چشمش بخورد و برای همیشه نابینا شود! ارتباط با جنس مخالف نیز از همین جنس است. ‏‌‌گاهی اتّفاقاتی در این روابط می‏‌‌افتد که مدّت‏‌‌های طولانی انسان را از مسیر سعادت محروم می‏‌‌سازد.
محمد‌حسن وکیلی