سید ابوالحسن موسوی طباطبایی
واژه‌ها کافی نیست: بحران... فاجعه انسانی... جنایت جنگی... نقض قوانین بین‌المللی... نه‌، هیچ کدام رسا نیستند. هیچ یک عمق مصیبت را نشان نمی‌دهد. و از طرفی برخی کلمات شبیه شوخی و طنز و در واقع استهزا و ریشخند به انسان‌ها هستند: حقوق بشر، دموکراسی، نهادهای بین‌المللی، سازمان ملل، فائو(سازمان خواروبار و کشاورزی سازمان ملل)، wfp (برنامه جهانی غذا).
  دنیا در حال نظاره کردن نابودی یک ملت است. مانند تماشای یک مسابقه فوتبال. یا نه! در مسابقه فوتبال احساسات و شور و هیجان جاری است. تماشاگر گاه آشفته و عصبی می‌شود، بالا و پایین می‌پرد، هیجان و غصه خود را بروز می‌دهد و گاه نعره می‌کشد. اما این‌جا سکوت است و دیگر هیچ! گویی به تماشای غروبی دلگیر نشسته‌اند. صدایی بلند نمی‌شود. اعتراضی شنیده نمی‌شود، فریادی برنمی‌خیزد. انگار جهان را خاکستر مرگ پوشیده است.‌ای مرگ بر چنین اصول دیپلماسی که تنها برای بیانیه دادن یا تقاضای خویشتنداری کردن کاربرد دارد.
  اینک این غزه است که در برابر چشمان بی‌تفاوت و گاه فروبسته جهانیان به خاموشی می‌گراید. صدای ضعیفش به انتها رسیده و گلوی خشکیده‌اش فریادی در حنجره ندارد. گل‌های غزه پس از شکفتن پرپر می‌شوند و حیات دنیا را حتی ساعتی درک نمی‌کنند. غزه بین دوراهی قرار دارد: مرگ بر اثر گرسنگی یا کشته شدن برای به دست آوردن لقمه‌ای نان! در غزه زندگی به شکل فجیعی در حال مردن است. مرگ و زندگی در یک پیکر و بدون هیچ مرزی شیوع دارد. فجایع انسانی بی‌سابقه‌ای در بزرگ‌ترین زندان روی زمین در حال وقوع است.
  در چنین دنیای ننگینی، جانوران، درندگان و وحوش بر جهان بشریت شرف و برتری دارند. آنان طبق غریزه سبُعیت، هنگام گرسنگی به اندازه نیاز خود شکار می‌کنند و پس از سیر شدن، بقیه طعمه را برای دیگر حیوانات وامی‌گذارند. در فیلمی مستند از حیات وحش، چند شیر به حیوانی حمله کردند و او را بر زمین انداختند. حیوان بیچاره که از حیات خود مأيوس شده بود، تسلیم درندگان گردید. اما شیران خیلی زود دریافتند که این حیوان حامله است و بچه‌ای در شکم دارد. لذا با برپاییِ جنگی ساختگی بین خودشان، فرصتی ایجاد کردند تا آن حیوان بگریزد و جان خود را نجات دهد. آری درندگان هم بین خود شفقت دارند و به حیوان حامله ترحم می‌کنند. 
  امروزه جامعه بشریت، منحط‌ترین روزگار خویش را سپری می‌کند. جهان به سرعت در حال تبدیل به گورستان سرد و خاموشی است که نشانه‌های حیات انسانی خود را از دست می‌دهد. وجدان، شرافت و نوع‌دوستی، واژه‌هایی هستند که اعتبار و حتی موجودیتشان به فراموشی سپرده می‌شود. در این دوره شگفت‌انگیز، اگر نبود فریاد حق طلبی که از سرزمین ایران عزیز در همه جهان طنین افکنده، هیچ صدایی از جایی برنمی‌خاست.
   امام عزیز در نیم قرن پیش فرمود: «تمام گرفتاری‌های ما از آمریکاست. تمام گرفتاری‌های ما از اسرائیل است. اسرائیل هم از آمریکاست.» هوش وافر، درک تامّ از جهان و فهم گسترده سیاسی، امام را به شناخت عمیقی از آمریکا که خود شیطان بزرگش می‌خواند، رسانیده بود. امام تداوم حیات ننگین اسرائیل را در گرو حمایت همه‌جانبه آمریکا می‌دانست و این رژیم جعلی را فرزند نامشروع آمریکا می‌خواند. به راستی امام پرده از چهره کریه آمریکا برداشت و واقعیت این عربده‌کش و سردمدارِ اراذل و اوباش را به جهانیان معرفی کرد.
  آمریکا هیچ اهمیتی نمی‌دهد که در مسیر حاکمیت و توسعه سلطه ننگین وی، میلیون‌ها انسان بیگناه کشته و قربانی شوند. اساسا ماهیت شیطان بزرگ، چیزی جز جنگ طلبی و تصرف کشورها و پشتیبانی از جنایت نیست. کشتار یکصد میلیون بومیان سرخپوست آمریکایی در طول سال‌ها، برانگیختن آتش فتنه و کودتا در چهار سوی جهان، جنایت در ژاپن، ویتنام، افغانستان، عراق، ایران و دیگر کشورها و کشتار میلیون‌ها مردم بیگناهِ این کشورها، آمریکا را در صدر تبهکاران بین‌المللی قرار داده است. جیمی کارتر رئیس‌جمهور پیشین آمریکا اعتراف کرد که این کشور تنها ۱۶ سال از عمر خود را بدون جنگ سپری کرده است! آیا هیچ تعبیری توانایی بیان عمق جنایات آمریکا را دارد؟
  ایالات متحده با چنین پیشینه‌ای، چگونه شایستگی دارد که از امنیت و آزادی و کرامت بشری سخن بگوید. او موجودی‌ است فراتر از هر خباثت و شرارت. آمریکا استاد ابلیس، پرورنده شیاطین و مربی اشرار است. هرکجا ترور، جنگ، کودتا و خباثتی ظهور یابد، روح پلید شیطان بزرگ در آنجا حاضر است. حضیض درکات آمریکا تا به آنجاست که اسرائیل با همه وحشیگری و آدمخواری که در سرشت خود دارد، تنها سیئه‌ای(گناهی کوچک) از سیئات آمریکاست و اسرائیل با چنین حجم از ددمنشی، وحشی‌گری و صفات اهریمنی، چیزی بیش از یک نوآموز دبستان آن شیطان بزرگ نیست. چنین خون‌آشامی بی‌اذن او آب نمی‌آشامد!
آن هنگام که در سال ۲۰۲۱ قطعنامه‌ای تحت عنوان «حق غذا» برای جامعه بشریت و حمایت از گرسنگان، در سازمان ملل به رأی گذاشته شد، دو مخالف داشت: آمریکا و اسرائیل! آری انحطاط این دو رژیم وحشی بدانجا رسیده که غذا را حق انسان‌های روی زمین نمی‌دانند، بلکه بالعکس گرسنگی و قحطی را سلاحی می‌دانند برای کشتار جوامع یا در مرحله دوم برای زیر فشار قرار دادن انسان‌ها به منظور تسلیم شدن در برابر خواسته‌های ضد بشری آنان.
  رژیم سفاک و کودک کش اینک اقدام به حذف یک ملت کرده است. نتانیاهو این سگ زنجیری ترامپ مردم مظلوم غزه را در محاصره تهدید و آتش و گرسنگی قرار داده است. غزه گرسنه‌ است. حتی دریغ از یک وعده غذا. در غزه لقمه‌ای نان به بهای جان است. کودکان که جز پوستی بر استخوان برایشان نمانده در برابر دیدگان پدر و مادر جان می‌سپارند. غزه را دیری‌ است فاجعه‌ای انسانی فرا گرفته و دنیای آلوده و کثیف غرب بدون هیچ دغدغه‌ای، در سکوتی مرگبار فرو رفته است. با این وجود به کوری چشم صهیونیسم، غزه زنده است چون مقاومت، حیات و نشاط دارد.
 ‌هان ‌ای کشورهای عربی،‌ای دولت‌های اروپایی،‌ای حکومت‌های سرسپرده،‌ ای موجودات پوست‌اندازی کرده از صفات انسانی!... یا أشباهَ الرّجالِ وَ لا رِجالَ! ننگتان باد که اگر کوچک‌ترین نسبتی با عالم انسانی داشتید اینچنین، بی‌تفاوت و سرد بر فاجعه غزه، چشم نمی‌بستید و اگر سلولی در وجودتان از انسانیت بهره‌ای داشت، مردم مظلوم غزه را دردمند و محروم رها نمی‌ساختید. اما افسوس...
 ‌ای آزادگان جهان،‌ای ملت‌های شرافتمند،‌ای نوع‌دوستان،‌ای که مظلومیت غزه آسایش و آرامتان را ربوده است. باید فریاد استغاثه بلند کنید و صدای غزه خاموش شوید. غزه ویران، غزه اسیر و زندانی، غزه سوخته، غزه مظلوم، غزه فراموش شده، غزه غریقِ انواع بلا، غزه گرسنه، غزه تشنه، غزه محک انسانیت را دریابید.
  اما نفرین بر شیطان بزرگ آمریکا. این جرثومه فتنه و تجاوز و ظلم. این تجسم قتل و ترور و شقاوت و این نمرود استکبار و کفر.
  و هلاکت و نیستی بر اسرائیل. آن شر مطلق و رژیم منحوس کودک‌کش.
  و لعنت بر دولت‌های عرب که نه تعصب انسانی در وجودشان یافت می‌شود و نه غیرت نژادی!
  و نفرین بر حاکمان اروپا. این غارتگران ثروت ملت‌ها و کراواتی‌های نخود مغز و پیراسته از شرف و عزت و مجد و وارسته از اعتبار و آبرو.